بیابان تاتارها

رمان «بیابان تاتارها» نوشته دینو بوتزاتی، نویسنده ایتالیایی، اثری فلسفی و نمادین از ادبیات قرن بیستم است که نخستین‌بار در سال ۱۹۴۰ منتشر شد. داستان درباره جوانی به نام جووانی دروگو است که پس از فارغ‌التحصیلی از دانشکده نظام به قلعه‌ای دورافتاده به نام «باستیانی» فرستاده می‌شود. این قلعه در مرزی خشک و خالی واقع شده و رو‌به‌سوی بیابانی پهناور است که آن را «بیابان تاتارها» می‌نامند. گفته می‌شود از سوی این بیابان دشمنی به نام تاتارها ممکن است روزی حمله کند، اما هیچ‌کس نمی‌داند چه زمانی.
بوتزاتی در این اثر با نثری ساده و لحنی تامل‌برانگیز مفاهیمی چون گذر زمان، انتظار، تنهایی، بیهودگی و معنای زندگی را بررسی می‌کند. «بیابان تاتارها» روایتی است از انسان‌هایی که در آرزوی لحظه‌ای بزرگ عمر خود را از دست می‌دهند، در حالی‌که زندگی واقعی در سکوت و روزمرگی می‌گذرد. قلعه باستیانی در واقع نماد جدایی انسان از جهان و بی‌حرکتی در برابر گذر زمان است. تاتارها نیز نه دشمنی واقعی، بلکه استعاره‌ای از امیدها و رویاهایی هستند که شاید هیچ‌گاه تحقق نیابند. بوتزاتی در این رمان فضای سنگین و خفقان‌آور انتظار را چنان توصیف می‌کند که خواننده نیز خود را درگیر آن حس می‌بیند. اثر او از نظر حال‌وهوا و مضمون به آثار فرانتس کافکا شباهت دارد و از مهم‌ترین رمان‌های ادبیات مدرن ایتالیا به شمار می‌رود. «بیابان تاتارها» کتابی است درباره گذر بی‌رحمانه زمان و افسوس فرصت‌های از‌دست‌رفته، درباره انسان‌هایی که برای چیزی نامعلوم انتظار می‌کشند تا زمانی که دیر می‌شود.